Dalam elektromagnetisme, kerentanan magnet (dilambangkan χ) ialah ukuran berapa banyak bahan akan menjadi magnet dalam suatu medan magnet. Ia ialah nisbah kemagnetan M (momen magnet per unit isi padu) kepada keamatan medan pemagnet yang digunakan, H. Ini membolehkan pengelasan mudah, kepada dua kategori, bagi kebanyakan tindak balas bahan terhadap medan magnet yang digunakan: penjajaran dengan medan magnet, χ > 0, dipanggil paramagnetisme, dan penjajaran terhadap medan, χ < 0, dipanggil diamagnetisme.Kerentanan magnet menunjukkan sama ada bahan akan tertarik ke dalam atau ditolak keluar dari medan magnet. Bahan paramagnet sejajar dengan medan yang digunakan dan tertarik kepada kawasan yang mempunyai medan magnet yang lebih besar. Bahan diamagnet adalah antisejajar dan ditolak ke arah kawasan medan magnet yang lebih rendah. Di atas medan yang digunakan, kemagnetan bahan menambah medan magnetnya sendiri, menyebabkan garis medan tertumpu dalam paramagnetisme, atau dikecualikan dalam diamagnetisme.[1] Ukuran kuantitatif kerentanan magnet juga memberikan pandangan tentang struktur bahan, memberikan pandangan tentang tahap ikatan dan tenaga. Tambahan pula, ia digunakan secara meluas dalam geologi dalam kajian paleomagnetik dan geologi struktur.[2]Kebolehmagnetan bahan berasal daripada sifat magnet peringkat atom zarah juzuk. Biasanya, ini dikuasai oleh momen magnet elektron. Elektron terdapat dalam semua bahan, tetapi tanpa sebarang medan magnet luar, momen magnet elektron biasanya sama ada berpasangan atau rawak supaya kemagnetan keseluruhan adalah sifar (pengecualian untuk kes biasa ini ialah feromagnetisme). Sebab asas mengapa momen magnet elektron berbaris atau tidak adalah sangat kompleks dan tidak dapat dijelaskan oleh fizik klasik. Walau bagaimanapun, peringkasan yang berguna adalah untuk mengukur kerentanan magnet bahan dan menggunakan bentuk makroskopik persamaan Maxwell. Ini membolehkan fizik klasik membuat ramalan berguna sambil mengelakkan butiran mekanik kuantum dasar.